Category: Nəşrlər

Otən ilə “əlvida” deyək, yeni ilə salamlar olsun. 2007-ci ili – XXI ərin bir ilini də başa vurduq. Yeni ilin ilk günlərində qış sərt üzünü göstərdi. Yurdumuz hədsiz qar örtüyünə büründü. Bakının təbiətində son otuz ildə ən soyuq və şaxtalı hava şərati ilə rastlaşdıq. Ağappaq qar bir həftə yollardan, binaların, ağacların üstündən əskilmədi. Bütün bunlar «Qafqaz»ın səyahətlərinə əngəl yaratsa da, yolumuza davam etdik, gəzdik, gördük. İndi də jurnal vasitəsi ilə təəssüratlarımızı sizinlə bölüşürük.
Hər şeyin başlanğıcı və sonu var. Nəyinsə bitdiyi yerden yenisi baş qaldırıb həyata vəsiqə alır.
Ağrı-acılar, yanğılar zamanla unudulsa da, onların izəri, közləri qalır və ruhun dərinliklərində həmişə sızıltısı, sancısı yatır. Doğrudur, qoca Zaman sağaldandır, loğmanların loğmanıdır.
Bir haqiqət də var: sınıb çiliklənən güzgünü yapışdırmaqla bütövləşdirmək mümkündür, lakin o əvvəlki tək varlıqları əhatəli əks etdirə bilmir. Yaraları məlhəmsiz sağalan insanlar da belədir, tazədən ayaq üstə dursalar da, çatlı ayna kimi içərilərindəki boşluğu doldurmaqda acizdirlər. O ki, qaldı ulu bir xalqı günahsız yerə diz çökdürəsən, arxadan bağrını xancərləyəsan, onda zamanın da işi zorlaşır, loğmanlığı uzun müddət yardım etmir.
Son yüz ildə Azərbaycanı dəfələrlə əzmaya çalışıblar, iki tərəfdən məngənənin ağzı tək araya alıb sıxıblar, mənliyini, dilini, tarixini əlindən alıblar. Axırıncı dəhşətli zərbələr – Bakı va Xocalı qırğını daha ölümcül olub… Azərbaycan türkünün yaddaşını dondurub özünü, kökünü unutdurublar. Onu unutqanlıq xəstəliyinə yoluxdurublar, manqurdlaşdırıblar. Allahdan əlac gəlib mənliyini təzədən tanımağa başlayanda isə Odlar ölkəsini qan dənizində boğmaqla sivil dünyadan ayırmağa can atıblar. Yurd yerləri zorla boşaldılıb. Türkün əzəli torpaqları əsir alınıb. Azərbayan parçalana-parçalana kiçilib. Hamımızın bir məlhəmi qalıb. Vatənin olan-qalanını göz bəbəyi tək qorumalı, dədə-baba ocaqlarının qədr-qiymətini bilməliyik. Bu istəklə «Qafqaz» jurnalını yaşatmaq, şəhər və kəndlərimizə səfərlərimizin səmərəsini artırmaq istəyirik. «Köçəri», «gəlmə» damğalarını üstümüzdən götürməyin ən yaxşı yolu fakt və dəlillərin dili ilə danışmaqdır. Əcdadlarımızın qədim çağlara aid izlərini üzə çıxarıb dünyaya göstərməliyik. Bu xoş məramımızın elliklə dəstaklənəcəyinə böyük ümidlər bəsləyirik.
«Çox gəzən, çox bilər» deyib atalarımız. Jurnalımızın yardımı ilə Azarbaycanın və dünyanın möcüzəli, füsunkar yerlərini görüb Yer kürəsini daha yaxşı tanıdıqca, həyat eşqiniz coşacaq, qarşıda səfərlərinizin sayını artırmaq barədə düşünəcək, qurub-yaratmaq, ölkəmizdəki inkişafa öz töhfələrinizi vermək istəyəcəksiniz.
«Qafqaz»ın yeni marşrutunun ilk dayanacağında ölkə Prezidentinin Azarbaycanın düşmənlərinə qətiyyətli cavabı – “Vaxt bizə işləyir” mesajında birlik simfoniyamızın akordları səslənir. Yurdumuzun uğurları, mədəniyyətimizin nailiyyətləri Səudiyyə Ərəbistanı Krallığında nümayiş etdirilir. Haqqa tapınmanın, müqəddəsliyin ən ülvi ocağına – Kəbəyə baxdıqca, içinizdən öz daxili aləminiz qarşısında hesabat vermək keçəcək. Eləcə də «Qar nağıl»ını dinləməyi unutmayın. Şəkidə keçirilmiş atüstü Çövkan yarışı ilə tanış olun. Türkiyənin Kocaelindəki simpoziumda xalq çalğı alətlərinin özəlliklərini, qədim Qars vilayətinin dünəni və bu gününü, Güney Azarbaycanın Qəzvin şəhərinin tarixi olaylarını, əski Şumer-Azarbaycan mədəni-tarixi əlaqələrini, aşıq sənətinin sirli məqamlarını öyrənmək imkanınız var. Füsunkar meşələrimizin heyranedici mənzərələrinə tamaşa etməklə yanaşı onların qorunması, fərqli cəhətləri, heyvanlar aləmi barədə də maraqlı məlumatlar alacaqsınız. Nəhayət, dünyanın bəzi sirli tərəflərinə aydınlıq gətiriləcək.
Yaradıcı kollektivə və əziz oxuculara minnatdarlıq hissi ilə

Baş redaktor: Ramazan Qafarlı

Dünyanı gözəllik xilas edə bilərmi? Dünyanın təzadları çoxdur. Вəzən onları qəribəlik, möcüzə, qeyri-adilik, sirr, Allahın işi kimi qəbul edirik. Yer göуlə, günəş toгpaqla, dənizlə üzbəuz qayanır. Amma hər ikisi bir-birinə meydan oxuyur. Birinin yagışı, qаrı, küləyi, tufanı, qasirgası, istisi о birinə qənim kəsilir. Qarşıdurma, ziddiyyətlər varlıqlaeın həyat amalına çevrilir. İstər-istəməz o buna, bu ona qida verir. Və bunlar olmasa, dünyamızda canlılıqdan əsər-əlamət qalmaz.
İnsanlar da belədir. Şərxislətlilər həmişə xeyirxahlara həsəd араrır, ауаqlаrının altında quyu qazırlar. Bu səbəbdən də birincilərin gücu birə on qat artır.
Təzadlarsız hər şеу bir rəngdə görünür, inkişaf, irəliləyiş mümkünsüzləşir. Əski inanclarda təsadüfi olaraq deyilmir ki: “Hərənin bir ulduzu var”. Yaxud “Ulduzu sönənin ömrü də bitər”.
Nənə-babalarımız “onların ulduzları bаrışdı” ifadələrini də tez-tez dillərinə gətirirdilər. Lakin ulduzlarımız bаrışsа da, bir-birirmizə badalaq gəlməkdən əl çəkmirik.
Нər kəsə bir ömür рауı verilir. Şirinli-acilı, uzunlu-qısalı bir ömür рауı. Bugünədək Allahın ömür payından heç kəs doymayıb. Нəуаt əbədi, ölümsüz olsaydı, ürəklərdən qorxu silinərdi. Qorxusuz isə hamımız robotlaşar, manqurtlaşardıq.
Şüur meydana gələndə ilk qorxu bəşər övlаdının ölümlə üzləşdiyi zaman özünü büruzə verib. О vaxtdan milyon illər·keçir, hələ də ölümu ölümsüzlüklə əvəzləmək mumkün olmayıb. Dünyada çox şeyləri yaratmagı bacaran insan anlayıb ki, ölüm ancaq Allaha aid olan işdir. Саnı verib-alan ulu Tanrıdı. Bu acı həqiqəti dərk etsə də, gözü heç nədən doymayan bəşəг övladı tarix boyu min vasitə ilə ölümlü dunyada ölümlərin vaxtından tez bаş verməsinə çalışıb, Əzrayıla yardımından ləzzət alıb – əzrayıllaşıb. Bir dəlimiz Domrul var idi, o da həyatı ölümsüzləşdirə bilməmişdi.
Вəşər oglu həmişə dünyadan kənarda cənnət və cəhənnəmin varlıgına inanıb. Turanlı Yoyşt üç min il əvvəl yerdəki cənnəti (insanların özlərinin yaratdıqları) göydəki cənnətdən üstün tutub. Diгi-diгi dərisi soyulan Nəsimi isə iki dünyaya (axirət aləmi və yaşadıgımız dünya) qarşı daha əzəmətli dünyanı – mənəvi aləmi qoyub.
İnsanın ikinci qorxusu qaranlıqdır. Ulularımız işıqlı günlər içün oda, Günəşə, Ауа pənah араrıblar. İşıqdan dogulub odla о biri dünyalara yollandıqlarını zənn ediblər. Evlərin ocagı sönəndə еlə biliblər nəslin köku kəsilir. Bu gün də işiq, ocaq üçün mübarizə aparırlar. Və bu gün də insanlardan işığı, istiliyi əsirgəyənlər çoxdur.
Butun zamanlarda bəşər övlаdının ən böyük arzusu ölümsüzlük qazanmaq olub. Vücudlarını itirsələr də, аd-sаnlаrını tarixdə ölümsüzləşdirənlər tapılıb. Qeys cismani həуаtın puçluğunu, mənəvi, гuhi aləmin isə əbədiliyini ilk dəfə dərk edib – məcnunlaşıb. Qeysi daşa basıblar. Amma Məcnun heş kəsin осаgının sönməsini istəməyib, əksinə, qəlblərə istilik gətirməуə çalışıb. Cəmiyyət zülmətdə qalmagı üstün tutub, onu özündən kənагlаşdırıb. Məcnunun insanlığa gətirdiyi məşəli dahi Nizami təzədən əbədilik yandırıb.
Kefli İsgəndər “ölüləri diriltmək”lə Şеух Nəsrullahın şeytana рарış tikdiyini və dirilərin sag ikən ölülüyünü görüb. О, qeyrəti, namusu var-dövlətə satan diri ölülərin üzüinə tüpürüb. Kefli İsgəndər də cəmiyyətdən kənar sayılıb. Olü cəmiyyətdən kənar sayılıb.
Və bütün сəmiууətdən kənarlar inanıblar ki, dünyanı gözəllik xilas еdəсək…